Tijdens de zomer van 2020 worden in verschillende lege reclameborden kunstwerken getoond. Acht lokale en professionele kunstenaars tonen een werk.
Ik toon een illustratie uit een reeks dieren-portretten.
_
Portret #001
Formaat 100 x 140 cm
© juli 2020
Kunstenaars:
Dinsdag 12 november vond er een herdenkingsplechtigheid plaats aan het monument op fort St Marie op de grens tussen Kallo en Zwijndrecht.
Ik werd gevraagd dit monument ter ere van de ‘gesneuvelde zeelieden en koopvaardijvaarders van beide wereldoorlogen’ te voorzien van een nieuw kunstwerk: ‘Silent Seascapes’. Mijn werk is een onderdeel van het herdenkingsmonument ter ere van de koopvaardijvaarders en zeelieden die tijdens beide wereldoorlogen het leven lieten op zee.
Herdenken en een oproep om elke dag te werken aan vrede.
#11november #wapenstilstand
Vrijdag 25 oktober installeerden we een nieuw werk op Fort Sint-Marie op de grens tussen Kallo en Zwijndrecht. Mijn werk is een onderdeel van het herdenkingsmonument ter ere van de koopvaardijvaarders en zeelieden die tijdens beide wereldoorlogen het leven lieten op zee.
De eerste voorstellingen van ‘Grasland’, in samenwerking met Wim Van de Velde van ‘Kip Met Kop Theaterproducties’, waren een succes!
Heel trots op het resultaat.
Klik hier voor meer info en beeldmateriaal of hier: kipmetkop.be.
Boekingen via www.xlp.be.
Frederic De Meyer – The Art Couch
2019.06.23
Kan je natuur toevoegen aan de natuur? Het lijkt een absurde gedachte. De natuur is een en ondeelbaar toch? Het vergt misschien een kunstenaar om zo’n absurde poging ook maar te willen wagen.
Pieter De Decker kiest vaak stukjes natuur uit die omgeven zijn door elementen die door de mens gecreëerd werden. Stukjes groen tussen twee fabrieken, bomen en struiken tussen twee flatgebouwen. Hij richt zijn camera op de slinkende plekjes natuur die de mens ongemoeid heeft gelaten, voorlopig. De dreiging van de menselijke interventie gebeurt buiten beeld, maar is steeds latent aanwezig. Hij doet het niet met de bedoeling een aanklacht te formuleren, om de mens en zijn impact met de vinger te wijzen. Hij doet het vanuit een oerinstinct, vanuit een diep ingegraven nostalgie naar de tijd voordat de mens de natuur overwon.
Je mag er ook niet van uitgaan dat de natuur het onderwerp is van zijn kunst. De foto’s die hij maakt, drukt hij af op ruw papier, waarvan hij dan weer foto’s neemt, tot het onderwerp een niveau van korreligheid bereikt dat het geheel haast abstract maakt, tot er daadwerkelijk nieuwe landschappen verschijnen. Hij mikt hoofdzakelijk op een esthetisch effect, de harmonieuze combinatie van kleuren, de verrassingen van toevallige kleurschakeringen.
Het werk, de zoektocht stopt niet bij die ene foto. Aan de hand van technieken die hij zelf ontwikkelt en die hij daarom nog volop leert beheersen, wordt de foto vaak in drie lagen geprint op doorschijnend plexi, met rasters die het doorsijpelen van het zonlicht slechts met mondjesmaat onderbreken. Op de achterkant wordt een ander beeld geprint, dat zich soms, afhankelijk van de invalshoek van het licht, in het eerste beeld verweeft. Het geheel vormt zo een subtiele paringsdans tussen het licht en de foto’s, dat permanent evolueert, constant een metamorfose ondergaat, zich gewillig overgeeft aan de grillen van de wolken, de natuurelementen, de voorbijglijdende seizoenen.
Het is de schepping van een nieuw stukje natuur, dat zich subtiel bij het oorspronkelijke voegt, hoewel het er tevens mee in contrast staat, gezien het niet natuurlijk is. Hierdoor ontstaat niet enkel een spel tussen licht en natuur, maar tevens een spel van betekenis. Om dit te begrijpen moet je op het kerkhof van Zwijndrecht zijn.
Het zal vast nooit zijn bedoeling zijn geweest om met zijn werken op een kerkhof te belanden. Niettemin zit de intrinsieke poëzie van de plek, al zal niet iedereen die herkennen, ook in de installaties vervat. Het langzaam verglijden van de tijd, de onontkoombare evolutie in de werken van Pieter, zijn het in essentie geen allesbepalende factoren in het eindige mensenleven? Ook omgekeerd zou je in zijn oefening om de natuur te abstraheren een correlatie kunnen vinden met het schimmiger worden van het geheugen naarmate we het einde naderen. De realiteit van het verleden slibt weg, vanuit het individuele standpunt. Is het niet zo dat het verleden vervormt, anders belicht wordt, afhankelijk van de omstandigheden waarin we terugblikken naar ons bestaan? Ook in ons als mens worden nieuwe realiteiten gecreëerd, bovenop de bestaande.
Een wisselwerking die tot mijmeren stemt…
_
Meer info:
theartcouch.be
Artist talk op dinsdag 23 april 2019 in Academie Westerlo voor Beeldende Kunsten.
Ook geïnteresseerd in een babbel over mijn werk? Contacteer me snel!
Eind november plaatsten we 2 nieuwe permanente werken op de begraafplaatsen van Zwijndrecht en Burcht. Zeer trots op het resultaat!
In mijn zoektocht naar nieuwe, veranderlijke landschappen, maakte ik het drieluik ‘20180709 1550-1552 Cloudscapes’. Afhankelijk van het moment van de dag, je positie als toeschouwer en de weersomstandigheden toont het een veranderlijk en kleurrijk wolkenlandschap.
In Burcht toont mijn werk ‘20180917 4120-4147 Treescapes Vliet’ je heel de dag lang kleur- en sfeerveranderingen waarbij voor- en achterkant zich versmelten tot nieuwe landschappen.
Laat je (bij een bezoek) tot rust komen bij de beelden, wandel er even rond en keer later nog eens terug. Het werk is in constante beweging.
_
Meerlagige UV-prints op plexiglas
Drieluik Zwijndrecht: 3 maal 50 x 200 cm (b x h), gemonteerd op zwart frame
Burcht: 200 x 90 cm (b x h), gemonteerd op zwart frame
© november 2018
Op zaterdag 17 november 2018 toon ik een nieuwe video tijdens WIK’T.
Het bleef tijdens de zomer van 2018 naar goede gewoonte rustig in onze schouwburg. Maar vergis je niet, want achter de schermen broedden we gretig en vlijtig op nieuwe plannen voor een indoor festival. Met WIK ‘T nemen we onbevreesd een zijroute van het gekende pad. Nieuwsgierig doken we in een – veeleer – onontgonnen gebied binnen het culturele veld én speurden we naar ruwere parels van reeds gevestigde namen, resulterend in een exquise waaier aan creaties. Van muziek over digitale kunst via theater langs literatuur tot comedy.
Zita Swoon frontman Stef Kamil Carlens trad vorig jaar voor het eerst onder zijn eigen naam naar buiten. Met ‘Stuck In The Status Quo’ trekt Carlens je mee in zijn rijke verbeeldingswereld, badend in pure, muzikale schoonheid.
Aan verbeelding geen gebrek tijdens de eerste BYOB in Beveren, hier in onze foyer. “BYOB, wat?” Bring Your Own Beamer – uitgedacht door internetkunstenaar Rafaël Rozendaal – is een open source exhibition concept waarbij multimediakunstenaars voor één avond een ruimte vullen met projecties. Alles is geoorloofd, zolang er maar geprojecteerd wordt. Kom dus gerust af met eigen digitaal materiaal!
Als tegenwicht voor die digitale input, maken we in de bib ruimte voor ‘Misconnected’. Theatermaakster Kyoko Scholiers reisde een jaar lang met een telefoonhokje tot bij personen die op de één of andere manier gedisconnecteerd zijn van de samenleving. Elk seizoen sprak Kyoko voor één uur met elk van hen. Ze verwerkte de opnames in geluidsfragmenten van vijf minuten, voor een installatie van vier eigenzinnige telefoonhokjes.
Eind maart verscheen ‘Mensen als ik’, het 15de boek van Christophe Vekeman. Dit literair podiumbeest komt cultureel verantwoord – tevens getooid met cowboyhoed én vergezeld door drummer Maxime Lenssens (Zap Mama, Axelle Red, Arsenal…) – op onze vloer van katoen geven. Vekeman belooft alvast wat energie op te sparen voor de afsluitende dj-set!
En alsof één drummer nog niet volstaat, halen we er meteen een tweede bij. ‘PAKMAN’, een inventieve en korte live muzikale circusbelevenis van Post uit Hessdalen, is een ontmoeting tussen de ritmes van jongleur Stijn Grupping en percussionist Frederik Meulyzer. In de laadbak van hun kleine vrachtwagen onderzoeken zij het ritme waaraan ‘deze’ tijd onderhevig is.
En last but not least… Of de man eventueel met een hitteslag kampte, laten we vooralsnog in het midden. Niettemin kregen we deze zomer van Nigel Williams de tip om de buitenissige comedians Rik Van Geel en Karolien Segers in huis te nemen. Al was het maar voor deze ene avond…
Wicked!, denk je? Wel, WIK ‘T!
* TIJDSCHEMA *
19.00 uur: deuren
19.30 uur: Post uit Hessdalen
20.00 uur: Stef Kamil Carlens
21.15 uur: Post uit Hessdalen
21.15 uur: Karolien Segers
21.30 uur: Rik Van Geel
22.00 uur: Christophe Vekeman & Maxime Lenssens
22.45 uur: Post uit Hessdalen
23.00 uur: Rik Van Geel
23.15 uur: dj Christophe Vekeman
23.15 uur: Karolien Segers
doorlopend:
Kyoko Scholiers | installatie ‘Misconnected’ @ bib
+
Bring Your Own Beamer @ foyer
Meer info: https://www.tervesten.be/muziek/wik-t
GRASLAND komt tot leven!
Wim Van de Velde van jeugdtheater Kip met Kop brengt de wereld van Grasland helemaal tot leven in een heerlijke theatervoorstelling voor peuters en kleuters. De voorstelling is gebaseerd op mijn project ‘Grasland’ in het Kinderdagverblijf te Burcht uit 2015.
Vanaf september 2019 in de zalen!
__
INFO
Laureline Soubry van Kunstenplatform WARP schreef (na een interview met Stef Van Bellingen en Laureline Soubry) een reflectieve tekst over mijn installatie voor de K1-vitrine bij WARP.
De wolkenlucht van Pieter De Decker (°1982, Zwijndrecht) voor de vitrine K1 bij WARP lijkt onbegrensd. Je wordt er als toeschouwer middenin gezogen, er is geen horizon of ander eindpunt te bespeuren. Bovendien bevinden de wolken zich op ooghoogte, een vreemde ervaring. Onze perceptie van de werkelijkheid is niet langer vanzelfsprekend. Pieter roteerde de luchtfoto, een onzichtbaar, maar wel boeiend detail. Als kunstenaar is hij regisseur en manipulator van ‘zijn’ atmosfeer. Binnen de context van een nauwe straat in het stadscentrum is dit beeld overdag een verademing: het breekt de ruimte open en geeft ons een blik op de oneindigheid van de hemel. ’s Avonds echter is de rode vuurzee zowel een verlicht baken, van veraf in de straat zichtbaar, als een dreigende rode tong die de stad in lichterlaaie zet.
Pieter De Decker laat zich verwonderen door kleine fenomenen in zijn eigen omgeving. Tijdens zijn vele wandelingen zoekt hij in de eerste plaats rust op. Zijn excursies zijn een tijdelijke interval binnen zijn dagelijkse routine als grafisch vormgever. Zijn aandacht wordt getrokken door lichtinval op de bladeren, kleurschakeringen in een waterloop of de bijzondere transformatie van de lucht bij ondergaande zon. Hij legt zijn ervaringen vast op de gevoelige plaat, zoomt in, snijdt uit en print zijn foto’s af op verschillende texturen, die hij dan opnieuw fotografeert. Ook deze foto’s worden ingescand en bovenop de bestaande beelden geplaatst. Hij bouwt zijn beelden laag per laag op tot hij tot een bevredigend resultaat komt. Deze methode doet denken aan de manier waarop olieverfkunstenaars dunne gladde laagjes verf aanbrengen waarbij – door de transparantie van de verf – vorige lagen steeds zichtbaar blijven; graduele composities als het ware. Pieter gaat steeds zeer nauwkeurig tewerk en is streng voor zichzelf. Heel wat (bewerkte) beelden gaan zijn digitaal archief in, zonder ooit tot een concrete realisatie te komen.
Het uiteindelijke resultaat voor K1 werd een installatie op het raam, gebaseerd op twee foto’s van wolkenformaties op verschillende momenten. De buitenfolie, met sterk geperforeerde gaten, toont een blauwe wolkenlucht overdag, met de suggestie van de zon achter het wolkendek. ’s Avonds wordt de binnenfolie zichtbaar, langs de achterzijde met kunstlicht belicht. Passanten krijgen een felle oranjerode lucht te zien, een ondergaande zon in het heetst van de strijd. Op geen enkel ogenblik ziet het werk er hetzelfde uit, omdat de lichtinval en je eigen invalshoek het werk doen veranderen.
Tijdsverloop is daarom een belangrijk element in het werk van Pieter De Decker. Je hebt als toeschouwer tijd en geduld nodig om het werk te zien veranderen en die tijdsduur houdt een mogelijkheid tot reflectie en contemplatie in. Zo maakte hij verschillende landscape frames voor herdenkingsplaatsen. Deze frames (net als het werk voor K1) bestaan uit verschillende beelden, waar menselijke afwezigheid een constante is. Fragmenten van haast onaangeroerde landschappen stralen rust uit, misschien een weerspiegeling van de rust die Pieter opzoekt bij zijn wandelingen.
Pieter noemde zijn werk voor K1 ‘20180709 1542-1567 Cloudscapes‘. De titel verwijst naar de locatie en de datum waarop de oorspronkelijke foto’s werden genomen. Voor Pieter is het een manier om het onmogelijke moment van herkenning vast trachten te houden. Deze meta-informatie en sterk doorgedreven archivering is echter ambivalent: op het moment dat je een foto neemt, is de Aha!-erlebnis alweer voorbij. Net als in zijn landscape frames is ook hier het aloude idee van de Griekse filosoof Heraclitus (5e eeuw v.C.) van tel: alles is in beweging, niets is blijvend.
__
Kunstenplatform WARP, Laureline Soubry
Augustus 2018
© foto: Paul De Malsche
_
Meer info:
www.warp-art.be
Artwork ‘20180709 1542-1567 Cloudscapes’