news
2019-06-24
2019-06-24
Frederic De Meyer – The Art Couch
2019.06.23
Kan je natuur toevoegen aan de natuur? Het lijkt een absurde gedachte. De natuur is een en ondeelbaar toch? Het vergt misschien een kunstenaar om zo’n absurde poging ook maar te willen wagen.
Pieter De Decker kiest vaak stukjes natuur uit die omgeven zijn door elementen die door de mens gecreëerd werden. Stukjes groen tussen twee fabrieken, bomen en struiken tussen twee flatgebouwen. Hij richt zijn camera op de slinkende plekjes natuur die de mens ongemoeid heeft gelaten, voorlopig. De dreiging van de menselijke interventie gebeurt buiten beeld, maar is steeds latent aanwezig. Hij doet het niet met de bedoeling een aanklacht te formuleren, om de mens en zijn impact met de vinger te wijzen. Hij doet het vanuit een oerinstinct, vanuit een diep ingegraven nostalgie naar de tijd voordat de mens de natuur overwon.
Je mag er ook niet van uitgaan dat de natuur het onderwerp is van zijn kunst. De foto’s die hij maakt, drukt hij af op ruw papier, waarvan hij dan weer foto’s neemt, tot het onderwerp een niveau van korreligheid bereikt dat het geheel haast abstract maakt, tot er daadwerkelijk nieuwe landschappen verschijnen. Hij mikt hoofdzakelijk op een esthetisch effect, de harmonieuze combinatie van kleuren, de verrassingen van toevallige kleurschakeringen.
Het werk, de zoektocht stopt niet bij die ene foto. Aan de hand van technieken die hij zelf ontwikkelt en die hij daarom nog volop leert beheersen, wordt de foto vaak in drie lagen geprint op doorschijnend plexi, met rasters die het doorsijpelen van het zonlicht slechts met mondjesmaat onderbreken. Op de achterkant wordt een ander beeld geprint, dat zich soms, afhankelijk van de invalshoek van het licht, in het eerste beeld verweeft. Het geheel vormt zo een subtiele paringsdans tussen het licht en de foto’s, dat permanent evolueert, constant een metamorfose ondergaat, zich gewillig overgeeft aan de grillen van de wolken, de natuurelementen, de voorbijglijdende seizoenen.
Het is de schepping van een nieuw stukje natuur, dat zich subtiel bij het oorspronkelijke voegt, hoewel het er tevens mee in contrast staat, gezien het niet natuurlijk is. Hierdoor ontstaat niet enkel een spel tussen licht en natuur, maar tevens een spel van betekenis. Om dit te begrijpen moet je op het kerkhof van Zwijndrecht zijn.
Het zal vast nooit zijn bedoeling zijn geweest om met zijn werken op een kerkhof te belanden. Niettemin zit de intrinsieke poëzie van de plek, al zal niet iedereen die herkennen, ook in de installaties vervat. Het langzaam verglijden van de tijd, de onontkoombare evolutie in de werken van Pieter, zijn het in essentie geen allesbepalende factoren in het eindige mensenleven? Ook omgekeerd zou je in zijn oefening om de natuur te abstraheren een correlatie kunnen vinden met het schimmiger worden van het geheugen naarmate we het einde naderen. De realiteit van het verleden slibt weg, vanuit het individuele standpunt. Is het niet zo dat het verleden vervormt, anders belicht wordt, afhankelijk van de omstandigheden waarin we terugblikken naar ons bestaan? Ook in ons als mens worden nieuwe realiteiten gecreëerd, bovenop de bestaande.
Een wisselwerking die tot mijmeren stemt…
_
Meer info:
theartcouch.be